Met een gezonde eetlust kan er niets kapot!
Smikkelen van een 'repas marcaire' in de Hoge Vogezen
Marcaire, wat is dat? Kun je dat eten? In de Vogezen is het een veelgebruikt woord dat riekt naar bergweiden en traditie. Een 'marcaire' is een boer in de bergen van de Vogezen. Hij melkt de koeien en maakt de kaas. Hij is dus eigenlijk de grootmeester en bewaker van onze beroemde munsterkazen en van de ‘bargkass’. Nu je weet over wie we het hebben, kun je eindelijk aanschuiven aan zijn tafel en het melkersmaal ontdekken.
Waar eten we dan?
De enige manier om een 'repas marcaire' te proeven is naar de Bergkamroute gaan en daar een ferme-auberge vinden. Je gaat naar binnen en zoekt een plaats. De boerderijen van vroeger zijn aardig veranderd. Veel boerderijen in de bergen van de Vogezen hebben nu een restaurant. Je kunt er zomaar binnenstappen voor een hap eten, je wordt er gastvrij ontvangen door de eigenaars. Ze bereiden met liefde streekgerechten met de producten van hun boerderij.
Lang verhaal kort: wat eten we eigenlijk?
Elke ferme-auberge heeft zijn specialiteiten, afhankelijk van het seizoen en de producten. Maar we kunnen wel een korte schets geven van een 'repas marcaire'.
We beginnen met een voorafje. Meestal is dit een groentesoep of een vleespastei, soms allebei.
Daarna de hoofdrolspelers van dit culinaire festijn: de ‘roïgabrageldi’ (of ‘tofailles’ in Lorraine aan de westkant van de Vogezen). Dit gerecht met de onuitspreekbare naam is niets meer dan een aardappelschotel: in schijfjes gesneden aardappels, urenlang gesmoord in de boerenboter, met ui en soms ook spek. Deze schotel vergezelt de kassler, gerookt varkensvlees.
Daarna komt de munsterkaas op het toneel, zuiver product uit de bergweiden van de Vogezen. Die mag op geen enkele tafel ontbreken.
De maaltijd eindigt met zoet, een vruchtentaart met seizoensfruit. Pas in de zomer eindigt de maaltijd volgens het boekje. De voldane glimlach van de disgenoten, net zo blauw als hun tanden en lippen, verraadt dat ze genoten hebben van de wilde bosbessen, die hier 'brimbelle' worden genoemd.
In onze dagen is het melkersmaal een stuk uitgebreider dan vroeger. Maar het blijft een authentieke en gulle maaltijd, een afspiegeling van het Gebergte de Vogezen. Dat is juist zijn charme.
Een 'repas marcaire' zou simpelweg alleen maar een onderdeel kunnen zijn van een dagje uit. In de bergen van de Vogezen is eten echter een belevenis op zich. Natuurlijk blijft het altijd aanbevolen om na het eten een wandelingetje te maken, rondom de boerderij bijvoorbeeld, om de spijsvertering te bevorderen. Je geeft je ogen de kost aan het uitzicht op Ballons des Vosges vanaf de bergkammen en geniet van de zuivere lucht. De dappersten onder ons, met een snelle spijsvertering, durven een wandeling van een paar kilometer aan na zo'n smulpartij.
